‘Jongens waren we—maar aardige jongens. Al zeg ik ’t zelf.’ Prachtige eerste zin, niet voor niets zo bekend geworden. ‘We zijn nu veel wijzer, stakkerig wijs zijn we, behalve Bavink, die mal geworden is. Wat hebben we al niet willen opknappen. We zouden hun wel eens laten zien hoe ’t moest. We, dat waren wij, met z’n vijven. Alle andere menschen waren “ze”. “Ze” die niets snapten en niets zagen.’ Ooit waren de Titaantjes jongens van negentien, twintig jaar – nu zijn ze volwassen geworden. Lees verder “Opgroeien en vallen”
Auteur: justread
Geen weg terug
In 2008 werd in Amsterdam een meisje veroordeeld voor het ontvoeren van een baby. Ze had haar gedetineerde vriend verteld dat ze zwanger was en toen hij uit de gevangenis kwam, moest ze hem een kind kunnen laten zien. De ontvoering zag ze als enige uitweg uit het web van leugens dat ze zelf geweven had. Hannah van Munster schreef haar tweede boek Onder de dreven over deze geschiedenis. Ze neemt hiervoor eenzelfde uitgangspunt: een wanhopig meisje, een vriend in de gevangenis en de leugen van een zwangerschap. De rest is de eigen fictie van Van Munster. In een mooie proloog beschrijft Van Munster het laatste moment waarop de leugens van geluk en van een gezin nog overeind staan. De volgende morgen zal zowel haar leven instorten als het zijne, maar nu nog niet. ‘Een nacht voor een leven.’ Lees verder “Geen weg terug”
Om het netjes te zeggen: niet zo’n heel goede roman
In een vloek en een zucht heb je het uit, het nieuwste boek van Dimitri Verhulst, Kaddisj voor een kut. En nu we het toch over een vloek hebben: wat een titel zeg! Ik ben er niet door gechoqueerd maar erg mooi of goed vind ik hem niet. Net als deze erg korte roman (160 kleine pagina’s, grote letter) overigens. De reden dat ik dit boekje wel heb uitgelezen: het was al uit voor ik normaal gesproken op een punt kom waarop ik een boek besluit niet uit te lezen.
Ander werk van Verhulst heb ik niet gelezen (wel een film gezien, maar dat telt niet); hooguit ken ik hier en daar een losse flard of zin als ‘God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen.’ Voor zover ik dus weet is Kaddisj voor een kut niet de eerste keer dat Verhulst hoog en laag, schoon en voos, religie en blasfemie met elkaar verbindt. Maar eerder gehoorde fragmenten vond ik leuk, in dit boek wekte de stijl van Verhulst vooral ergernis op. Misschien ben ik inmiddels aan zijn trucje gewend, misschien is Verhulst ook wel niet zo grappig als ik dacht. Lees verder “Om het netjes te zeggen: niet zo’n heel goede roman”
Een paar uur in de zon
Voor sommige boeken moet je op de juiste plek zijn en anders moet je ze maar niet lezen. Begeerte heeft ons aangeraakt van Bert Natter is niet bepaald het soort boek waarvan mijn boekenkast uitpuilt en zou mij vast ook zijn tegengevallen, als ik het ergens anders en op een ander moment had gelezen. Bijvoorbeeld thuis op de bank naast de verwarming, omdat het buiten het najaarsweer toch al koud is. Begeerte heeft ons aangeraakt is een soort literair equivalent van een verfrissend, iets zoet drankje dat makkelijk wegdrinkt. Best lekker, maar je hebt er wel een tropische zon voor nodig om er zin in te krijgen. Lees verder “Een paar uur in de zon”
HhhH: geschiedvervalsing of levende historie?
Een van de naarste boeken die ik ooit gelezen heb is 
HhhH, Laurent Binets roman over de aanslag op nazi-kopstuk Reinhard Heydrich. Naar omdat Binet je weer eens met je neus op de geschiedenis van het Derde Rijk duwt: rassenwetten, Kristallnacht, vervolging, Einzatsgruppen…het verhaal is bekend. Of: grotendeels bekend. Binet dook namelijk in deze geschiedenis en komt met een verbluffende hoeveelheid details naar boven. Zo is het boek, dat een moment is voor de verzetshelden Jan Kubiš en Jozef Gabčík, ook een boek geworden over Heydrich. Binet heeft verschrikkelijk veel onderzoek gedaan, om geen onjuistheden op te schrijven; het boek leest dan ook haast als een geschiedenisboek. Maar…het is een roman. Toch? Lees verder “HhhH: geschiedvervalsing of levende historie?”
Vergeefs zoeken naar verklaringen
Over De derde persoon van Thomas Heerma van Voss
Na twee romans is er nu 
een verhalenbundel van Thomas Heerma van Voss: De derde persoon. Vanaf het omslag staren verschillende ogen de lezer aan. Net als de hoofdpersonen, veelal niet in staat tot echt contact met een ander, een echt gesprek, beperken zij zich tot observeren. Heerma van Voss beschrijft het ongemakkelijke gevoel waarmee zijn personages in het leven staan. Om greep te krijgen op hun leven zijn ze op zoek naar ‘de kleinste details, snakkend naar patronen, verklaringen die zich niet openbaarden.’ Lees verder “Vergeefs zoeken naar verklaringen”
Ik geloof het wel/niet
Inmiddels heb ik geen abonnement meer op Das Magazin. Twee jaargangen waren leuk, interessant om een generatie jonge schrijvers te lezen. Zonder Das Mag kende ik velen van hen niet. Mooi blad ook, schreef al eerder, maar uiteindelijk vond ik het toch niet goed genoeg om nog een heel jaar afleveringen te lezen. Met steeds minder enthousiasme haalde ik de enveloppen uit de brievenbus. Ik heb een beeld van de schrijvers die erin publiceren en nu geloof ik het wel.
Het laatste nummer dat ik ontving was wat dat betreft een mooie afsluiting. Met het tiende nummer pakt Das Magazin flink uit: geen gewone aflevering, maar een verhalenbundel met de tien beste jonge auteurs. Zoals elke aflevering is ook dit nummer zeer verzorgd uitgegeven. Ditmaal een boekwerk dat qua formaat het midden houdt tussen een het normale tijdschrift en een roman. Verder blauw linnen met gele opdruk en zwart-wit illustraties binnenin. Lees verder “Ik geloof het wel/niet”
Herinnering
De grootste ontdekking die ik de laatste jaren gedaan heb in boekenland is Stephan Enter. Niet dat ik daar de eerste in was – verre van dat – want Grip was eind 2011 mijn eerste kennismaking. Maar wat een schrijver toch; meteen ook ander werk gekocht. Het leek me een onmogelijkheid dat Enter slechte boeken schrijft. Later kwam ik erachter dat Grip niet het eerste was dat ik ooit van hem las. In een nummer van Tirade had ik namelijk jaren daarvoor al een kort verhaal gelezen. Waar het precies over ging, dat herinnerde ik niet meer zo goed, maar dat ik het behoorlijk matig vond, stond mij nog wel bij. Dat korte verhaal bleek een hoofdstuk te zijn uit Enters roman Spel. Met enige aarzeling begon ik aan de hele roman Spel. Lees verder “Herinnering”
Goede oude roman
Soms duurt het lang voor ik eraan toe kom om een bepaald boek te lezen. In dit geval was het geloof ik wel een paar jaar. Nu dan toch, eindelijk, maar wat heet – veel andere bezigheden lieten weinig tijd voor lezen. Zodoende las ik dit boek nogal gefragmenteerd: nu eens een hoofdstuk, dan weer een paar pagina’s. Het is een manier van lezen die eigenlijk wel goed bij het boek past. A visit from the goon squad houdt namelijk het midden tussen een roman en een verhalenbundel. Ieder hoofdstuk vertelt het verhaal van weer een ander personage, maar gaandeweg komen de hoofdpersonen uit het ene hoofdstuk weer terug als bijfiguur of passant in een ander. Zo grijpen alle hoofdstukken in elkaar en vormen ze een verhaal van verschillende levens die anders lopen dan gepland, in het ongerede raken. ‘Time is a goon, right?’. Lees verder “Goede oude roman”
De Inge Lohmark in mij
Over Der Hals der Giraffe van Judith Schalansky
‘Cherchez votre place de travail, mais d’abord, les absents.’ Zo begon mijn leraar Frans altijd de les als we een onverwachte overhoring hadden. Gevreesde woorden, waarna we de tafeltjes iets uit elkaar moesten schuiven. Maar eerst nog de presentielijst, waarbij de docent het leuk vond om namen die je op zijn Frans uit kón uitspreken ook daadwerkelijk op zijn Frans uit te spreken.
Hij had wel meer van die gewoontes, er langzaam ingesleten gedurende zijn vele jaren voor de klas. De Tweede Fase, waarbij het vak werd opgesplitst in Frans 1 en Frans 2, gecombineerd met het Studiehuis, moet hem een gruwel zijn geweest. Weinig geïnteresseerde leerlingen die ook niet echt meer een taal hoefden te leren… Hoe anders was dat vroeger, toen er nog keihard werkwoordsvervoegingen gestampt werden – passé composé, conditionel. Dat ik nog best een beetje Frans kan dank ik niet aan het onderwijssysteem. Misschien dank ik het wel aan die strenge leraar Frans, fossiel uit een andere tijd. Lees verder “De Inge Lohmark in mij”