Tag: Judith Schalansky

‘Drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot.’ Al op jonge leeftijd is het een droombeeld: weg van alles en wonen op een onbewoond eiland. Niet alleen voor de Gooise jongens en meisjes van Kinderen voor kinderen. Als kind was Judith Schalansky gefascineerd door atlassen. In 1980 geboren in het Oost-Duitse Greifswald waren wereldkaarten de vensters voor haar escapisme. ‘Waarschijnlijk hield ik zo van atlassen omdat hun lijnen, kleuren en namen voor mij de plaatsen vervingen waar ik nooit naartoe kon,’ schrijft ze. Een ‘atlaskind’ is ze altijd een beetje gebleven, getuige De atlas van afgelegen eilanden van de inmiddels grote Judith Schalansky, schrijfster en grafisch ontwerper. Lees verder “Afgelegen, maar nooit afgezonderd”

Laat je niet misleiden. Het klinkt misschien wat stoffig, de titel van het nieuwe boek van Judith Schalan­sky: Inventaris van enkele verliezen. Maar dat is het aller­minst, al is het boek precies dat wat de titel aangeeft: een bundeling van dingen die niet meer zijn. Van een verzonken eiland en ingestorte gebouwen tot verloren dicht­regels van Sappho en uitge­storven dier­soorten. Schalansky’s fascinatie voor de dingen is aanste­kelijk. Het is een groot genoegen je mee te laten voeren op de stroom van haar gedachten. Haar over­denkingen en fenomenale aandacht voor details maken dit boek tot veel meer dan een verzameling van een twaalftal curiosa. Lees verder “Geen verlies zonder winst”

‘Cherchez votre place de travail, mais d’abord, les absents.’ Zo begon mijn leraar Frans altijd de les als we een onverwachte overhoring hadden. Gevreesde woorden, waarna we de tafeltjes iets uit elkaar moesten schuiven. Maar eerst nog de presentielijst, waarbij de docent het leuk vond om namen die je op zijn Frans uit kón uitspreken ook daadwerkelijk op zijn Frans uit te spreken.

Hij had wel meer van die gewoontes, er langzaam ingesleten gedurende zijn vele jaren voor de klas. De Tweede Fase, waarbij het vak werd opgesplitst in Frans 1 en Frans 2, gecombineerd met het Studiehuis, moet hem een gruwel zijn geweest. Weinig geïnteresseerde leerlingen die ook niet echt meer een taal hoefden te leren… Hoe anders was dat vroeger, toen er nog keihard werk­woords­vervoegingen gestampt werden – passé composé, conditionel. Dat ik nog best een beetje Frans kan dank ik niet aan het onderwijssysteem. Misschien dank ik het wel aan die strenge leraar Frans, fossiel uit een andere tijd. Lees verder “De Inge Lohmark in mij”