Zonder twijfel is Joost de Vries de interessantste schrijver van zijn generatie. Zijn debuutroman Clausewitz kon uiteindelijk de belofte van de eerste hoofdstukken niet helemaal waar maken, maar in ieder geval getuigde de roman van durf. Ook in De republiek wist De Vries met succes een romanwereld intelligent neer te zetten, vol verwijzingen ook naar literatuur, film en wat niet al – Joost de Vries heeft een brede interesse. Die brede interesse zie je terug in de essaybundel Vechtmemoires. Niet ieder stuk daaruit is even goed en wie Joost de Vries kent uit De Groene of Das Magazin zal bekend werk tegenkomen, maar desondanks is Vechtmemoires de moeite waard. Deze verzameling essays geeft namelijk een duidelijk beeld van waar Joost de Vries voor staat als schrijver. Lees verder “Laten zien waar je voor staat”
Tag: Joost de Vries
Ik geloof het wel/niet
Inmiddels heb ik geen abonnement meer op Das Magazin. Twee jaargangen waren leuk, interessant om een generatie jonge schrijvers te lezen. Zonder Das Mag kende ik velen van hen niet. Mooi blad ook, schreef al eerder, maar uiteindelijk vond ik het toch niet goed genoeg om nog een heel jaar afleveringen te lezen. Met steeds minder enthousiasme haalde ik de enveloppen uit de brievenbus. Ik heb een beeld van de schrijvers die erin publiceren en nu geloof ik het wel.
Het laatste nummer dat ik ontving was wat dat betreft een mooie afsluiting. Met het tiende nummer pakt Das Magazin flink uit: geen gewone aflevering, maar een verhalenbundel met de tien beste jonge auteurs. Zoals elke aflevering is ook dit nummer zeer verzorgd uitgegeven. Ditmaal een boekwerk dat qua formaat het midden houdt tussen een het normale tijdschrift en een roman. Verder blauw linnen met gele opdruk en zwart-wit illustraties binnenin. Lees verder “Ik geloof het wel/niet”
Ontdekkingen in 2013: Joost de Vries
Recensieweb vroeg mij naar mijn ‘ontdekking van 2013’. Daar hangt wel een flinke beperking aan vast. Het moet Nederlands zijn. En het moet uit 2013 zijn. En als het even kan ook nog een debuut of anders iets van een jonge schrijver. Daar had ik er nu niet zo heel veel van gelezen. Wel veel Amerikanen of Nederlandse boeken uit eerdere jaren, zoals dat van Otto de Kat en natuurlijk werk van Hermans.
Van Arjen Lubach had ik nog nooit iets gelezen, dus in die zin een echte ontdekking, maar hoewel spannend, toch geen echt meesterwerk – zo’n ontdekking voelt toch ook als een aanbeveling en tja, zou ik het echt aanbevelen? Dan Gilles van der Loo: ook nog nooit iets van gelezen, maar ja: stilistisch leuk, inhoudelijk schiet het te kort. Mijn ontdekking is dus Joost de Vries met De republiek. Niet het beste boek van het jaar of wat ik dit jaar heb gelezen, maar ik houd wel van zijn durf om een intelligente roman te schrijven. Het onderstaande staat op Recensieweb. Lees verder “Ontdekkingen in 2013: Joost de Vries”
Das Magazin (2): plaisir de lire
Zes nummers heb ik van Das Magazin. In een eerdere bespreking had ik het over uiterlijk van het blad; nu dan de inhoud. Wat heeft het te bieden? Welke schrijvers kom je tegen en wat voor soort literatuur wordt erin gepubliceerd? Om met deze laatste vraag te beginnen: dat is me niet helemaal duidelijk. Of beter gezegd: ik krijg niet de indruk dat het een blad is dat qua literatuur ergens voor wil staan.
Ik heb het 0-nummer en nummer 1 niet, maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat daarin een program staat van hoe de heren Donk en Van der Meer literatuur graag zien. In vroeger tijden richtte je een blad op met een stevig pamflet om duidelijk te maken dat het anders moest in luiletterland – denk aan de omineuze Nieuwe Gids of het niet mis te verstane omslag van Gard Sivik. Niets van dat in Das Magazin: Lees verder “Das Magazin (2): plaisir de lire”
De fictie van een troonopvolger
‘Ik was geen academicus; mijn talent lag in het omdraaien van alinea’s, het verbeteren van interpunctie.’ Aan het woord is Friso de Vos, hoofdpersoon in Joost de Vries’ nieuwe roman De republiek. Friso is hoofdredacteur van De Slaapwandelaar, tijdschrift voor Hitlerreportages sedert 1991, maar bovenal persoonlijk assistent van Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies. Wanneer Brik komt te overlijden, gaat Friso er automatisch van uit dat hij Briks troonopvolger is. Maar van erfopvolging blijkt geen sprake: de buitenwereld verkiest misschien wel ene Philip de Vries. Na de dood van de koning volgt de republiek. Lees verder “De fictie van een troonopvolger”