Das Magazin (1)

Literaire tijdschriftenMet het abonnement op de Groene Amsterdammer krijg je eens in de zoveel weken De Gids erbij. Het oudste literaire tijdschrift van Nederland krijg je bij een ander blad, opdat het misschien nog door sommigen gelezen wordt. Vermoedelijk heeft het anders te weinig lezers. En De Gids is niet het enige tijdschrift dat (te) weinig abonnees heeft. En hadden literaire tijdschriften al weinig abonnee-inkomsten, de overheid besloot begin dit jaar ook om nog maar vier tijdschriften subsidies te geven: Hollands Maandblad, Liter, Das Magazin en Terras. De Revisor en Tirade bijvoorbeeld, de tijdschriften die ik tijdens mijn studie het vaakst ben tegengekomen, denk ik, hebben het maar uit te zoeken. Lees verder “Das Magazin (1)”

Willem Frederik Hermans beschouwend

WFH - Volledige werken 11Van deel 11 van Hermans’ Volledige Werken restten mij nog ‘Machines in bikini’ en ‘Dinky Toys’. De eerste 747 pagina’s van dit deel waren mij al niet meegevallen. Het viel me op dat Hermans in deze beschouwingen zich enorm kon opwinden over kwesties die (nu) volstrekt oninteressant zijn. Wie Hermans betichtte van een onjuistheid, kon rekenen op een antwoord (al dan niet onder pseudoniem) waarin hij er haarfijn op werd gewezen – met paginanummer, mind you – dat bijvoorbeeld Du Perron wel degelijk dit of dat had geschreven. Waarom hield Hermans zich toch hiermee bezig? Lees verder “Willem Frederik Hermans beschouwend”

‘De kleinste impuls kan een lawine van gebeurtenissen in gang zetten.’

otto de kat

Wat weegt zwaarder: het leven van je dochter of het leven van duizenden anonieme anderen? Oscar Verschuur ziet zichzelf voor deze vraag gesteld in Bericht uit Berlijn. Hij heeft informatie die de loop van de Tweede Wereldoorlog vermoedelijk kan veranderen, informatie die hij moet doorspelen. Maar kan hij dat zonder zijn dochter Emma in gevaar te brengen? Als een schaker denkt hij de mogelijke scenario’s uit, maar komt telkens tot eenzelfde kwellende conclusie. Wie hij ook zou inlichten, het bericht zou altijd, via welke weg dan ook, herleid worden tot zijn dochter. Hij zou haar in groot gevaar brengen.

Hiermee laat Otto de Kat mooi zien hoe de verhoudingen kunnen liggen tussen privé en algemeen in oorlogstijd. Geen gevechtsscènes of beschrijvingen van het front; de oorlog is alleen abstract aanwezig in de dreiging van het gevaar dat Emma te wachten staat. Het levert opvallende passages op waarin het gewone leven tijdens de oorlog worden beschreven: verjaardagen worden gevierd en skivakanties gaan gewoon door. Lees verder “‘De kleinste impuls kan een lawine van gebeurtenissen in gang zetten.’”

Infinite summer

notsummerreading.0

Alsof Infinite Jest dat wel is, summer reading. In het kader van Leesclub 1.1 (een onlangs opgerichte kleine leesclub die zijn naam ontleent aan het een op een bespreken van een boek) besloten we deze zomer een werk van David Foster Wallace te nemen. Infinite Jest is een vuistdikke paperback, zo’n 1000 zeer dicht bedrukte pagina’s (inclusief voetnoten). Daar hebben we wel even voor nodig, was de inschatting. Goed voor tijdens de zomervakantie.

En nu blijkt dat dit een beproefd plan is! Jaren geleden al, zo ontdekte is pas, is er een hele club mensen geweest die ook in de zomer Infinite Jest hebben gelezen. Infinite summer heette dit project en er is een bijbehorende website van. Lees verder “Infinite summer”

De fictie van een troonopvolger

De Vries - De republiekJPG

‘Ik was geen academicus; mijn talent lag in het omdraaien van alinea’s, het verbeteren van interpunctie.’ Aan het woord is Friso de Vos, hoofdpersoon in Joost de Vries’ nieuwe roman De republiek. Friso is hoofdredacteur van De Slaapwandelaar, tijdschrift voor Hitlerreportages sedert 1991, maar bovenal persoonlijk assistent van Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies. Wanneer Brik komt te overlijden, gaat Friso er automatisch van uit dat hij Briks troonopvolger is. Maar van erfopvolging blijkt geen sprake: de buitenwereld verkiest misschien wel ene Philip de Vries. Na de dood van de koning volgt de republiek. Lees verder “De fictie van een troonopvolger”

Lichte kater na leesclub

dasmagazin

Een maand of twee geleden stuitte ik erop, min of meer bij toeval en gelukkig was ik nog net op tijd. Het Das Mag Festival heeft namelijk een geniaal concept: dertig leesclubs tegelijk en daarna met zijn allen een feest in De Melkweg. Met een groep van 25 lezers een boek bespreken met de auteur erbij. Zo maak je een leesclub hip, ja. Het zong natuurlijk al een tijdje op Facebook (hoe moest ik dat weten?) dus toen ik mij wilde aanmelden was er nog maar weinig keus. Mijn grootste literaire held was al volgeboekt en van de auteurs die nog over waren koos ik voor Joe Dunthorne – min of meer op de gok; ik kende hem niet, maar het was een leuke aanleiding om eens iets geheel onbekends te lezen. Lees verder “Lichte kater na leesclub”

Lzr zkt lit. (m/v)

Afgelopen maandag kreeg Tommy Wieringa de Libris Literatuurprijs 2013 – weer geen vrouw. De laatste tijd las ik hier en daar weer eens wat over vrouwen en mannen en literatuur. Of beter gezegd: over vrouwen en mannen en erkenning. Want vaak gaat het uiteindelijk niet zozeer om de boeken die geschreven worden, maar de waardering die die boeken krijgen. Vrouwen krijgen altijd minder. En aan wie ligt dat? Juist. Ik word daar wel een beetje moe van. Lees verder “Lzr zkt lit. (m/v)”

Helden zijn niet lankmoedig

Nederland leest Stoner – ik ook. Wat ik nu precies van het boek vind, is lastig te zeggen. Ik vermoed williams stonerdat de hype mijn leeservaring geen goed heeft gedaan. Zo gaat dat vaker met romans die ineens zijn ‘ontdekt’ – het gebeurde me ook toen ik een jaar of wat geleden In de ban van de tegenstander las van Hans Keilson. Ook dat boek was eerst in Amerika herontdekt en veroverde toen Nederland, net als Stoner nu. En net als Keilsons roman is Stoner helemaal niet slecht, maar is het zó goed?

Daarbij is het me overigens ook niet helemaal duidelijk waarom dit boek nu ineens zo populair is. Uiteraard, de publiciteitsafdeling van de uitgeverij heeft uitstekend werk gedaan, maar het is niet bepaald een boek dat je op de eerste plaats van de Bestseller 60 verwacht – een plek normaliter voorbehouden aan clitlit, voetballersbiografieën, kookboeken en thrillers. Ik denk dat daarin ook juist de hype schuilt: eindelijk weer eens Literatuur op nummer 1. En de hype wordt natuurlijk weer versterkt door het NRC dat daar dan weer met veel genoegen over bericht. Lees verder “Helden zijn niet lankmoedig”

Je t’aime / I-love-you

Eugenides - marriage plotMeer dan een jaar geleden las ik er een stuk over van Joost Zwagerman. Maakte me benieuwd: het klonk als een goed boek. Een jaar geleden moest ik een cadeau hebben en dacht aan The marriage plot. Maar ja, niet gelezen. Even kijken of het iets is; eerste bladzijde lezen:

To start with, look at all the books. There were her Edith Wharton novels, arranged not by title but date of publication; there was the complete Modern Library set of Henry James, a gift from her father on her twenty-first birthday; there were her dog-eared paperbacks assigned in her college courses, a lot of Dickens, a smidgen of Trollope, along with good helpings of Austen, George Eliot, and the redoubtable Brontë sisters.

Met zo’n opening heb je me. Dit moet wel goed zijn, kan niet anders. Eindelijk nu zelf gelezen en, ja, het is zeker een goed boek. Lees verder “Je t’aime / I-love-you”

Leren lezen

Wood -How fiction worksHoe goed lees ik eigenlijk? Moeilijk om van jezelf te zeggen. Ik geloof dat ik een redelijk oog heb voor hoe een verhaal in elkaar zit. Maar soms merk je dat iemand een boek écht goed gelezen heeft, er dingen uit gehaald heeft, die jou zijn ontgaan. Grote bewondering heb ik voor zulke lezers. James Wood is zo’n lezer. En goed lezen, zegt hij, komt met de jaren: ‘We grow, as readers, and twenty-year-olds are relative virgins. They have not yet read enough literature to be taught by it how to read it,’ schrijft Wood. Hij is twintig jaar ouder dan ik, overigens. Lees verder “Leren lezen”

Blijf op de hoogte