justread, Author at just read

Het ene streven is niet meer waard dan het andere

Interview met Martijn Knol over zijn roman De lange adem

Martijn-Knol-De-lange-adem Zes jaar werkte Martijn Knol aan zijn nieuwe roman De lange adem. Na de novelle Elders uit 2014 is dit zijn vierde roman. ‘In stilte’ werkte hij eraan, zoals de auteursbio op de binnenflap vermeldt. Wie hem op internet zoekt, komt behalve zijn eigen website en blog niet veel tegen. Wat er over Martijn Knol te vinden is, gaat waarschijnlijk over een naamgenoot, wat nog wel eens voor verwarring zorgt. ‘Er is een andere Martijn Knol die aan wielrennen doet. Een tijdje geleden kwam iemand naar me toe en vroeg of ik tips voor hem had. “Ja,” zei ik, “gewoon doortrappen.”’ Zijn plek buiten het centrum van de aandacht bevalt hem wel. ‘Ik ben wel gecharmeerd van schrijvers van wie je helemaal niets weet, zoals Salinger of Elena Ferrante. Het enige wat je kunt doen is hun boeken lezen. Dat vind ik wel mooi. Deze tijd vraagt misschien ook wel om een beetje persoonlijke terughoudendheid en het boek het boek te laten zijn.’ Lees verder “Het ene streven is niet meer waard dan het andere”

Omdat het maar eens voorbij moet zijn

Over Quarantaine. Dagboek in tijden van besmetting van Ilja Leonard Pfeijffer

Ilja Leonard Pfeijffer - Quarantaine ‘De parasols op Piazza delle Erbe zijn uitgeklapt. De tafeltjes staan ver uit elkaar, maar Stella mag aan mijn tafeltje zitten onder de zoemende zomeravondlucht.’ Het 25 juni 2020 en met deze aantekening sluit Ilja Leonard Pfeijffer de een-na-laatste dag van Quarantaine af, zijn dagboek in tijden van besmetting. De eerste aantekening begon hij op 9 maart. Vanuit zijn woonplaats Genua zag hij van dichtbij hoe Noord-Italië de eerste grote brandhaard van het virus in Europa werd. ‘Ik moet toegeven dat ik het virus aanvankelijk had onderschat.’ Lees verder “Omdat het maar eens voorbij moet zijn”

Dromen tijdens de Great Depression

Over Of mice and men van John Steinbeck

John Steinbeck - Of mice and men ‘Doe je dit om mij te tarten?’ vroeg het bezoek. Het bezoek – het was een hij – keek in de boekenkast, dwaalde met zijn ogen naar de ‘s’ en constateerde met enig ongenoegen dat er niets van John Steinbeck stond. Waarom hij Steinback zo goed vond, weet ik niet meer – het is inmiddels jaren geleden. Nu ik dan eindelijk zelf iets van Steinbeck gelezen heb, snap ik het wel. Mijn nieuwe lievelingsschrijver is hij niet meteen geworden, maar Of mice and men is zonder meer een mooie novelle. Lees verder “Dromen tijdens de Great Depression”

Je kunt verhalen herzien en nieuwe verhalen beginnen

Interview met Sander Kollaard over zijn roman Uit het leven van een hond

Sander Kollaard Uit het leven van een hond ‘Zo ziet mijn leven er op dit moment uit,’ zegt Sander Kollaard (1961) ineens. We zitten op een terras in Amsterdam. De schrijver woont in Zweden en is voor tien dagen overgekomen voor de promotie van zijn roman Uit het leven van een hond die eind juni werd bekroond met de Libris Literatuur Prijs. Er is zojuist een enorme hoosbui losgebarsten, maar boven onze tafel hangt een grote parasol. ‘Overal vallen buien en gebeuren vreselijke dingen, maar ik zit lekker droog.’ Lees verder “Je kunt verhalen herzien en nieuwe verhalen beginnen”

Falende ouders

Over Kus van Julien Ignacio en Lastmens van Elke Geurts

Julien Ignacio Kus Eén op de twaalf Nederlanders is opgegroeid in een gezin met drankproblemen. Zestig procent van die kinderen krijgt als volwassene last van depressies, angststoornissen of verslavingen. Het cliché wil dat deze kinderen op een goudmijn zitten mochten ze ooit willen gaan schrijven, maar de misère zal altijd groter zijn dan de kwaliteit van het eventuele boek. Na Het beroep van mijn vader en Het echte leven was Kus van Julien Ignacio een nieuwe loot aan de stam van geweldaddigevaderliteratuur. En zonder meer het beste van deze drie. Lees verder “Falende ouders”

Romans als een Japanse tuin

Interview met Jannie Regnerus over haar roman Het wolkenpaviljoen

Jannie Regnerus-Het-wolkenpaviljoen-voorplat Tijdens haar verblijf van twee jaar in Mongolië begon beeldend kunstenaar Jannie Regnerus (1971) met schrijven om de wonderlijke dingen om haar heen vast te leggen. Het mondde uit in het verslag De volle maan als beste vriend. Over haar jaar in Japan in een gastatelier schreef ze Het geluid van vallende sneeuw. Daarvoor ontving ze in 2007 de Bob den Uyl Prijs voor het beste reisboek. Vanaf dat moment begon ze ook romans te schrijven en inmiddels is ze meer schrijver dan beeldend kunstenaar. De verhouding is 80-20, schat ze, of misschien zelfs 90-10. Onlangs verscheen haar vierde roman Het wolkenpaviljoen, waarin een architect zijn leven opnieuw moet vormgeven na een scheiding. ‘Ik wil begrijpen waarom de mens zo veerkrachtig is. Dat is het thema van al mijn boeken.’ Lees verder “Romans als een Japanse tuin”

De beste boeken die ik in 2020 las

Meer gelezen dan ooit, dit jaar. En daar minder over geschreven dan ooit. Wordt mijn lijstje met de boeken die ik dit jaar het beste vond dan ‘beter’? Dat natuurlijk niet; de uitbreiding zit immers altijd aan de onderkant. Maar moeilijker kiezen wordt het wel. De neiging om een aantal eervolle vermeldingen te doen, weersta ik. Juist omdat ik selectiever wordt in waarover ik wil schrijven, is het meerzeggend als ik besluit over een boek te schrijven. Beschouw alles waar ik over geschreven heb dus gerust als aanbeveling. Maar drie boeken staken er net iets verder bovenuit. Lees verder

Afgelegen, maar nooit afgezonderd

Over De atlas van afgelegen eilanden van Judith Schalansky

‘Drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot.’ Al op jonge leeftijd is het een droombeeld: weg van alles en wonen op een onbewoond eiland. Niet alleen voor de Gooise jongens en meisjes van Kinderen voor kinderen. Als kind was Judith Schalansky gefascineerd door atlassen. In 1980 geboren in het Oost-Duitse Greifswald waren wereldkaarten de vensters voor haar escapisme. ‘Waarschijnlijk hield ik zo van atlassen omdat hun lijnen, kleuren en namen voor mij de plaatsen vervingen waar ik nooit naartoe kon,’ schrijft ze. Een ‘atlaskind’ is ze altijd een beetje gebleven, getuige De atlas van afgelegen eilanden van de inmiddels grote Judith Schalansky, schrijfster en grafisch ontwerper. Lees verder “Afgelegen, maar nooit afgezonderd”

De wijsheid van de kleine prins

Over De Kleine Prins van Antoine de Saint-Exupéry

Antoine de Saint-Exupéry de kleine prins Mijn eerste kennismaking met Le Petit Prince van Antoine de Saint-Exupéry dateert van voor ik me kan herinneren. Toen ik klein was hing er thuis een prentje aan de muur van een geel korenveld met een vos – een scène uit het verhaal. Latere kennismakingen via bewerkingen heb ik ook niet meer helder voor de geest, maar moeten er geweest zijn, want, jaren later, na genoeg vakantiezakgeld gespaard te hebben, herkende ik het blonde mannetje op het biljet van vijftig frank. Pas nu ik De Kleine Prins zelf gelezen heb, realiseer ik me hoe groot het gemis is van het verhaal nooit goed gekend te hebben. Lees verder “De wijsheid van de kleine prins”

Eén jaar écht gelukkig

Over De Saamhorigheidsgroep van Merijn de Boer

Merijn de Boer - De Saamhorigheidsgroep Het omslag van de nieuwe roman van Merijn de Boer toont een blote vrouw in de wei. Achter haar twee koeien. Het is de foto die gebruikt is voor de beroemde verkiezingsposter van de PSP in 1971. De Boers roman speelt zich af in een vergelijkbaar milieu van linkse idealisten, zij het in de jaren tachtig. Wanneer zijn oude vriend Bronno hem komt opzoeken in New York, komen bij diplomaat Bernhard herinneringen boven aan deze tijd. Meer dan dertig jaar geleden maakte hij deel uit van de Saamhorigheidsgroep. Eigenlijk was hij niet zo idealistisch, paste er ook niet echt bij, maar nu realiseert hij zich dat die periode, decennia geleden, de enige écht gelukkige tijd in zijn leven was. Lees verder “Eén jaar écht gelukkig”

Auteur: justread