fictie Archives - Pagina 2 van 13

In tweeën gedeeld

Over Serotonine van Michel Houellebecq

‘Het is een wit, ovaal, deelbaar tabletje.’ Met deze mededeling begint Serotonine, de vorig jaar verschenen roman van Michel Houellebecq. Het is de beschrijving van het antidepressivum dat de hoofdpersoon slikt. Natuurlijk is ook deze figuur een man en van middelbare leeftijd – hoe kan het anders in een roman van Houellebecq. Ook de laatste zinnen van het eerste hoofdstuk zijn typerend: ‘De meest voorkomende nadelige bijwerkingen van Captorix waren misselijkheid, verdwijning van libido en impotentie. Van misselijkheid heb ik nooit last gehad.’ Lees verder “In tweeën gedeeld”

Karenin, de man van

Over Anna Karenina van Leo Tolstoj

‘Why?!’ vroeg ze terwijl ze zich omdraaide van de bijrijdersstoel. Ik zat in de auto bij een jong Rusisch stel en had zojuist verteld dat ik bezig was in Anna Karenina. Vond ze het niet goed? Jawel hoor, alleen vond ze het niet helemaal een boek voor een guy form Amsterdam. Ik geef toe, het is een liefdesverhaal met nogal wat dramatiek. Maar Tolstoj observeert en schrijft zo goed, en weet gevoelens met zulke precisie te ontrafelen, dat dit boek oneindig veel beter is dan de gemiddelde romcom, waar deze guy from Amsterdam inderdaad geen trek in zou hebben. Lees verder “Karenin, de man van”

Boland kan me de bout hachelen

Over de vertalingen van Anna Karenina

Uit uniformiteitsoverwegingen kocht ik Anna Karenina in de uitgave van Van Oorschots Russische Bibliotheek. Dat betekent niet alleen kiezen voor een bepaalde uitvoering, maar ook voor een bepaalde vertaling, in dit geval die van Wils Huisman uit 1965. Een al wat oudere vertaling dus, terwijl Hans Boland voor Athenaeums Perpetuareeks in 2017 een geheel nieuwe vertaling maakte. Hij schreef zelfs een begeleidend boekje bij zijn vertaling: Hij kan me de bout hachelen met zijn vorstendommetje. Lees verder “Boland kan me de bout hachelen”

Geen verlies zonder winst

Over Inventaris van enkele verliezen van Judith Schalansky

Laat je niet misleiden. Het klinkt misschien wat stoffig, de titel van het nieuwe boek van Judith Schalansky: Inventaris van enkele verliezen. Maar dat is het allerminst, al is het boek precies dat wat de titel aangeeft: een bundeling van dingen die niet meer zijn. Van een verzonken eiland en ingestorte gebouwen tot verloren dichtregels van Sappho en uitgestorven diersoorten. Schalansky’s fascinatie voor de dingen is aanstekelijk. Het is een groot genoegen je mee te laten voeren op de stroom van haar gedachten. Haar overdenkingen en fenomenale aandacht voor details maken dit boek tot veel meer dan een verzameling van een twaalftal curiosa. Lees verder “Geen verlies zonder winst”

Tussen overtuiging en onverschilligheid

Over Ontweten van Menno van der Veen

Tussen ‘weten’ en ‘vergeten’ zit ‘ontweten’. Dat is niet hetzelfde als kennis kwijtraken – dat is ‘vergeten’. Het is je bewustzijn er niet meer door laten beïnvloeden. In de gelijknamige roman van Menno van der Veen moet David (‘Daav’) zijn verleden ontweten. Hij tobt met verschillende vragen rond schuld. In het algemeen: wie is er schuldig aan misstanden in de wereld? En misschien ook wel op persoonlijk vlak: in hoeverre is hij schuldig aan de val van een politicus en de afgang van een bekend historicus? Met hulp van vriendin Vigée en zijn geliefde Margot zoekt Daav een levenshouding tussen overtuiging en onverschilligheid. Lees verder “Tussen overtuiging en onverschilligheid”

Over Pastorale is zo veel méér te zeggen

Over Pastorale van Stephan Enter

‘Kan Stephan Enter zichzelf overtreffen?’, vroeg boekhandelaarster Grietje Braaksma zich af bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel. ‘Ja, dat kan hij met dit boek,’ gaf ze zelf het antwoord. Alleraardigst natuurlijk, zo’n compliment, zeker als het met de kenmerkend enthousiasmerende toon van mevrouw Braaksma wordt gegeven, maar welbeschouwd ligt er toch een rare vooronderstelling aan ten grondslag. Waarom zou een gewoon goed boek niet voldoende zijn? Waarom moet Pastorale beter zijn dan Enters vorige roman Compassie? Toen dát boek uitkwam, waren er ook weer critici die het naast voorganger Grip legden. Waarom zou je een nieuw boek toch meteen willen vergelijken met de rest van iemands oeuvre? Lees verder “Over Pastorale is zo veel méér te zeggen”

Schuldig kinderspel

Over Het beroep van mijn vader van Sorj Chalandon

Welke keuze heb je als kind? Kun je je ouders ook níet vertrouwen? In Het beroep van mijn vader blikt de Franse schrijver en journalist Sorj Chalandon via zijn alter ego Émile terug op zijn jeugd. Het was een jeugd die gedomineerd werd door zijn paranoïde en agressieve vader, André Choulans. Aanvankelijk lijken diens anekdotes over zijn carrière als zanger of voetballer nog gewoon sterke verhalen. Ernstiger wordt het als hij zegt ook spion te zijn geweest en adviseur van president Charles de Gaulle. Wanneer André zich verraden voelt door De Gaulle, maakt hij op een ochtend van zijn twaalfjarige zoon ook een geheim agent: ‘Sta op, rebel!’ Lees verder “Schuldig kinderspel”

Terug naar huis

Over Een bezoek van Maeve Brennan

De feestdagen, het einde van het jaar – vaak een synoniem voor gezelligheid. Weken voor kerst hoor je Chris Rea al onderweg zijn naar huis. Dikke pakken sneeuw denk je er vanzelf al bij, en wanneer hij dan eindelijk thuis zal aankomen wéét je dat er kaarsjes branden achter half beslagen ramen. Misschien spint er ook nog wel een poes ergens in een vensterbank. Lees verder “Terug naar huis”

De grandeur van alledaagse gebeurtenissen

Over Uit het leven van een hond van Sander Kollaard

‘Het hart klopt.’ Henk wordt wakker en dit is zijn eerste gedachte. In zijn nieuwe roman Uit het leven van een hond beschrijft Sander Kollaard de dag van Henk die volgt op deze gedachte. Deze dag uit het leven van een hond is net zo goed als een dag uit het leven van Henk. Kollaard volgt zijn personage op deze ogenschijnlijk doodgewone zaterdag. En terwijl hij dat doet, richt hij zijn blik ook soms achteruit naar Henks verleden, en naar het leven dat nog voor hem ligt. Het levert een intiem portret op van alledaagse gebeurtenissen, die onderdeel blijken te zijn van een grootser verhaal. Lees verder “De grandeur van alledaagse gebeurtenissen”

Onverwacht onthutsend

Over De weg naar zee van Elke Geurts

Hoe je je kunt vergissen bij een eerste indruk. Het gebeurde me bij de eerste pagina’s van De weg naar zee van Elke Geurts. Dat boek kwam even tussendoor. Kon ook makkelijk: nog geen 160 pagina’s, vrij ruim gezet. Ook het verhaal leek prima voor even tussendoor. Tessa loopt met haar dochter in de bolderkar door de duinen naar zee. Ondertussen lees je haar gedachten en blijkt ze nogal perfectionistisch te zijn. Geurts laat net genoeg afstand tot haar personage om je – nou ja, mij – dit al helemaal fout te laten zien gaan. ‘Die gaat zichzelf nog tegenkomen,’ dacht ik in het begin. Ik ging er eens goed voor zitten. Lees verder “Onverwacht onthutsend”

Categorie: fictie