De nieuwe roman Het laatste kind van Gilles van der Loo houdt het midden tussen een roman en een verhalenbundel. ‘Mijn nieuwe boek moest een bundel worden, waarvan de verhalen zich in dezelfde stad afspeelden,’ schreef Van der Loo er zelf over. Deze fictieve stad, Palladina, ‘ligt ergens rond de vijfde breedtegraad aan de westkust van Zuid-Amerika. Een voormalig havenstadje, rustend in de armen van een kleine baai waaruit de handel en dus ook een groot deel van het leven zijn vertrokken.’ Door algengroei is de haven nauwelijks meer bereikbaar en veel bewoners zijn hun geluk elders gaan zoeken. De hoofdstukken zijn bijna als aparte verhalen waarin je het leven in Palladina beziet vanuit steeds een ander personage. Alle hoofdstukken bij elkaar vormen samen een verhaal over een havenstad waaruit het leven zich langzaam terugtrekt. Lees verder “Geschiedenis van achterblijvers”
Categorie: fictie
Eindelijk uit: Infinite Jest
Nooit eerder las ik een boek uit met zo’n groot gevoel van overwinning. Het heeft me ruim drie maanden gekost, maar nu is Infinite Jest uit! Eindelijk. Begrijp me niet verkeerd: het waren in het geheel geen onplezierige maanden die ik met Infinite Jest doorbracht; het lezen duurde alleen ongelofelijk lang. En meer dan eens was het gewoon heel hard doorwerken om door het boek heen te komen.
Achteraf gezien was het natuurlijk ook volstrekt onverantwoord, zonder enige training met dit boek van David Foster Wallace beginnen – aan een marathon begin je ook niet even op een zomermiddag. Maar wat een boek is het – erg goed en ook grappig genoeg om door te blijven lezen. Lees verder “Eindelijk uit: Infinite Jest”
‘De kleinste impuls kan een lawine van gebeurtenissen in gang zetten.’
Wat weegt zwaarder: het leven van je dochter of het leven van duizenden anonieme anderen? Oscar Verschuur ziet zichzelf voor deze vraag gesteld in Bericht uit Berlijn. Hij heeft informatie die de loop van de Tweede Wereldoorlog vermoedelijk kan veranderen, informatie die hij moet doorspelen. Maar kan hij dat zonder zijn dochter Emma in gevaar te brengen? Als een schaker denkt hij de mogelijke scenario’s uit, maar komt telkens tot eenzelfde kwellende conclusie. Wie hij ook zou inlichten, het bericht zou altijd, via welke weg dan ook, herleid worden tot zijn dochter. Hij zou haar in groot gevaar brengen.
Hiermee laat Otto de Kat mooi zien hoe de verhoudingen kunnen liggen tussen privé en algemeen in oorlogstijd. Geen gevechtsscènes of beschrijvingen van het front; de oorlog is alleen abstract aanwezig in de dreiging van het gevaar dat Emma te wachten staat. Het levert opvallende passages op waarin het gewone leven tijdens de oorlog worden beschreven: verjaardagen worden gevierd en skivakanties gaan gewoon door. Lees verder “‘De kleinste impuls kan een lawine van gebeurtenissen in gang zetten.’”
De fictie van een troonopvolger
‘Ik was geen academicus; mijn talent lag in het omdraaien van alinea’s, het verbeteren van interpunctie.’ Aan het woord is Friso de Vos, hoofdpersoon in Joost de Vries’ nieuwe roman De republiek. Friso is hoofdredacteur van De Slaapwandelaar, tijdschrift voor Hitlerreportages sedert 1991, maar bovenal persoonlijk assistent van Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies. Wanneer Brik komt te overlijden, gaat Friso er automatisch van uit dat hij Briks troonopvolger is. Maar van erfopvolging blijkt geen sprake: de buitenwereld verkiest misschien wel ene Philip de Vries. Na de dood van de koning volgt de republiek. Lees verder “De fictie van een troonopvolger”
Lichte kater na leesclub
Een maand of twee geleden stuitte ik erop, min of meer bij toeval en gelukkig was ik nog net op tijd. Het Das Mag Festival heeft namelijk een geniaal concept: dertig leesclubs tegelijk en daarna met zijn allen een feest in De Melkweg. Met een groep van 25 lezers een boek bespreken met de auteur erbij. Zo maak je een leesclub hip, ja. Het zong natuurlijk al een tijdje op Facebook (hoe moest ik dat weten?) dus toen ik mij wilde aanmelden was er nog maar weinig keus. Mijn grootste literaire held was al volgeboekt en van de auteurs die nog over waren koos ik voor Joe Dunthorne – min of meer op de gok; ik kende hem niet, maar het was een leuke aanleiding om eens iets geheel onbekends te lezen. Lees verder “Lichte kater na leesclub”
Helden zijn niet lankmoedig
Nederland leest Stoner – ik ook. Wat ik nu precies van het boek vind, is lastig te zeggen. Ik vermoed 
dat de hype mijn leeservaring geen goed heeft gedaan. Zo gaat dat vaker met romans die ineens zijn ‘ontdekt’ – het gebeurde me ook toen ik een jaar of wat geleden In de ban van de tegenstander las van Hans Keilson. Ook dat boek was eerst in Amerika herontdekt en veroverde toen Nederland, net als Stoner nu. En net als Keilsons roman is Stoner helemaal niet slecht, maar is het zó goed?
Daarbij is het me overigens ook niet helemaal duidelijk waarom dit boek nu ineens zo populair is. Uiteraard, de publiciteitsafdeling van de uitgeverij heeft uitstekend werk gedaan, maar het is niet bepaald een boek dat je op de eerste plaats van de Bestseller 60 verwacht – een plek normaliter voorbehouden aan clitlit, voetballersbiografieën, kookboeken en thrillers. Ik denk dat daarin ook juist de hype schuilt: eindelijk weer eens Literatuur op nummer 1. En de hype wordt natuurlijk weer versterkt door het NRC dat daar dan weer met veel genoegen over bericht. Lees verder “Helden zijn niet lankmoedig”
Je t’aime / I-love-you
Meer dan een jaar geleden las ik er een stuk over van Joost Zwagerman. Maakte me benieuwd: het klonk als een goed boek. Een jaar geleden moest ik een cadeau hebben en dacht aan The marriage plot. Maar ja, niet gelezen. Even kijken of het iets is; eerste bladzijde lezen:
To start with, look at all the books. There were her Edith Wharton novels, arranged not by title but date of publication; there was the complete Modern Library set of Henry James, a gift from her father on her twenty-first birthday; there were her dog-eared paperbacks assigned in her college courses, a lot of Dickens, a smidgen of Trollope, along with good helpings of Austen, George Eliot, and the redoubtable Brontë sisters.
Met zo’n opening heb je me. Dit moet wel goed zijn, kan niet anders. Eindelijk nu zelf gelezen en, ja, het is zeker een goed boek. Lees verder “Je t’aime / I-love-you”
Actie en spanning in Lubachs nieuwste boek
7:00 uur, een vakantiehuis in Zuid-Frankrijk. Een man wordt wakker en begint ontbijt te maken voor 
zijn vrouw en kind. Cut! 7:50 uur, een provinciale weg in Nederland. Een auto rijdt een oprit op. Wachtwoorden, codenamen. Twee mannen komen terug van hun missie: ze hebben iemand vermoord. Cut! 9:00 uur, weer in het vakantiehuis. De vrouw krijgt een onheilspellend telefoontje van de recherche: haar vader is dood aangetroffen in huis – vermoord. Cut! Weer een nieuwe scène. Geen tijd om rustig in het verhaal te komen. Arjen Lubachs nieuwe boek IV begint in volle vaart. En hij laat geen twijfel over het genre bestaan: het is een thriller.
Na succesvolle romans als Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend, Bastaardsuiker (nominatie voor de Halewijnprijs) en Magnus (bekroond met de Dioraphte Jongeren Literatuur Publieksprijs 2012) is IV Lubachs eerste thriller. Dat de auteur ook schrijft voor televisie en films is goed terug te zien in IV. Lees verder “Actie en spanning in Lubachs nieuwste boek”
Als je het eenmaal met God aan de stok krijgt…
Over: Marlene van Niekerk – Het oog van de meester
Afgelopen zomer vond ik bij een antiquariaat een opvallend boekje: klein, oblong en mooi uitgegeven. Het oog van de meester heet het, van Marlene Van Niekerk. Het is een nieuwjaarsgeschenk geweest van de uitgeverijen Querido en Athenaeum – Polak & Van Gennep voor de jaarwisseling 2007-2008. Niet in de handel gekomen, maar antiquarisch is het ruim voorradig. Kennelijk willen mensen er alweer vanaf. Onbegrijpelijk, want het is een mooi boekje. Lees verder “Als je het eenmaal met God aan de stok krijgt…”
Puzzelen met Mulisch
Ik was nooit een groot fan van Mulisch. Twee boeken had ik van hem gelezen: Twee vrouwen en De Aanslag. Voor het eerste was ik denk ik te jong om het helemaal te begrijpen. Dat er iets was met een Orpheusmyhte bijvoorbeeld, was me geheel ontgaan. De Aanslag vond ik gewoon een vervelend boek. Constant word je door Mulisch op zijn eigen briljante vondsten gewezen. De symbolische namen van de huizen in de straat waar de aanslag plaatsvindt: knap hoor.
Sindsdien heb ik Mulisch altijd maar links laten liggen –hoewel er natuurlijk altijd nog zacht gefluisterd wordt dat ik misschien, toch, me moet zetten tot De ontdekking van de hemel. Ook zei een vriend eens dat hij Siegfried wel goed vond. Vooruit, ik zag het liggen voor drie euro. Wie weet geeft het me een ander idee over Mulisch. Lees verder “Puzzelen met Mulisch”