Tag: Jennifer Egan

Hoe een succesroman een vloek kan zijn. De laatste roman van Jennifer Egan, Manhattan Beach, werd welwillend ontvangen, maar er werden altijd reserves geuit. Het was goed, Egan kan schrijven, luidden de kritieken ongeveer, maar het was geen Visit from the good squad, de roman waar ze een Pulitzerprijs voor kreeg. Díe roman was gewaagd qua compositie, een mozaïek van verhalen die een beetje of zijdelings met elkaar te maken hadden. Wat dat betreft is Manhattan Beach een tamelijk klassiek opgezette historische roman. Maar moet dat per se een bezwaar zijn? Lees verder “Een gewoon, goed boek”

Soms duurt het lang voor ik eraan toe kom om een bepaald boek te lezen. In dit geval was het geloof ik wel een paar jaar. Nu dan toch, eindelijk, maar wat heet – veel andere bezigheden lieten weinig tijd voor lezen. Zodoende las ik dit boek nogal gefragmenteerd: nu eens een hoofdstuk, dan weer een paar pagina’s. Het is een manier van lezen die eigenlijk wel goed bij het boek past. A visit from the goon squad houdt namelijk het midden tussen een roman en een verhalenbundel. Ieder hoofdstuk vertelt het verhaal van weer een ander personage, maar gaandeweg komen de hoofdpersonen uit het ene hoofdstuk weer terug als bijfiguur of passant in een ander. Zo grijpen alle hoofdstukken in elkaar en vormen ze een verhaal van verschillende levens die anders lopen dan gepland, in het ongerede raken. ‘Time is a goon, right?’. Lees verder “Goede oude roman”

Het mocht geen experiment worden. Een verhaal via Twitter moet meer zijn dan gewoon een verhaal zin voor zin tweeten. En dus schreef Egan – ze werkte er, met tussenpozen, een jaar aan – een serie tweets die bij elkaar een verhaal vormen: Black Box. Ze schreef het in een Japans notitieboek met acht vakjes per pagina, ieder vak net groot genoeg voor de 140 tekens die een tweet groot mag zijn. Zo te werk gaan is wel degelijk een experiment – een geslaagd experiment mag ik wel zeggen.

Ik heb het verhaal niet in een keer gelezen, maar verspreid over tien dagen zoals het in eerste instantie via Twitter verspreid gepubliceerd werd. Je moet je een beetje beheersen om niet alles in een keer te lezen, maar dat loont wel. Wie het in een keer leest, zou het misschien te snel zat zijn. Je merkt bij het lezen echt dat het verhaal als tweets geschreven is. Het zijn geen zinnen in een verhaal met afwisseling tussen lange en korte, zinnen met handeling, beschrijving en dialogen; het zijn stuk voor stuk tweets die ook los van elkaar overeind moeten blijven staan – oneliners haast. Lees verder “Bijzonder geslaagd experiment”