Hoe een succesroman een vloek kan zijn. De laatste roman van Jennifer Egan, Manhattan Beach, werd welwillend ontvangen, maar er werden altijd reserves geuit. Het was goed, Egan kan schrijven, luidden de kritieken ongeveer, maar het was geen Visit from the good squad, de roman waar ze een Pulitzerprijs voor kreeg. Díe roman was gewaagd qua compositie, een mozaïek van verhalen die een beetje of zijdelings met elkaar te maken hadden. Wat dat betreft is Manhattan Beach een tamelijk klassiek opgezette historische roman. Maar moet dat per se een bezwaar zijn?
Duiken
Manhattan Beach speelt zich af in New York eind jaren dertig en vroege jaren veertig. Eddie Kerrigan werkt voor een corrupte vakbondsman als bagman: hij moet pakketjes en enveloppen met geld overbrengen tussen personen die maar beter niet met elkaar in verband gebracht kunnen worden. Op zijn bezoekjes neemt hij zijn twaalfjarige dochter Anna vaak mee. Maar van het ene op het andere moment verdwijnt hij – zijn gezin blijft in onwetendheid achter.
Zeven jaar later werkt Anna op de scheepswerf. De oorlogsindustrie draait op volle toeren, ook vrouwen zijn hard nodig op arbeidsplekken tot dan toe voorbehouden aan mannen. Anna’s werk is aanvankelijk om kleine onderdelen voor de scheepsbouw te controleren, maar ze droomt groter – op de werf ziet ze duikers en ze is vastbesloten om de eerste vrouwelijke duiker te worden. Egan beschrijft de zware training en het seksisme in dit mannenberoep treffend.
‘Onder water taken uitvoeren is enorm belastend voor het menselijk lichaam,’ zei hij. ‘Ik begrijp dat het misschien ongeloofwaardig lijkt, als je die mooie golven en dat fraaie zeeschuim ziet. U zwemt graag. Maar daar beneden is het anders. Water is zwaar. De druk van dat gewicht is verpletterend. Wij hebben geen idee hoe het vrouwelijk lichaam erop zou reageren.’
‘Ik wil het graag proberen,’ zei ze. Ze had opeens een droge mond.
‘U bent een sterke vrouw, Miss Kerrigan, dat hebt u bewezen. Maar in allen gemoede: ik kan u net zomin laten duiken als ik het mijn eigen dochter zou laten doen.’
Onderwereld
Tijdens een date in een nachtclub ontmoet ze Dexter Styles, een nachtclubeigenaar die ze nog kent van jaren eerder toen ze met haar vader bij hem op bezoek is geweest. Hij is haar enige aanknopingspunt als ze haar vader wil vinden. Ze heeft hem nodig om te weten wat er met Eddie is gebeurd; hij heeft haar nodig voor zijn louche zaakjes.
Het leven op het droge en het duiken onder water. Het gewone leven in New York en de onderwereld van de maffia. Anna’s zoektocht naar haar vader verbindt de verschillende werelden. En Jennifer Egan vertelt Anna’s verhaal met aandacht voor sprekende details waarmee ze de wereld die ze beschrijft mooi oproept. Manhattan Beach is inderdaad niet zo gewaagd qua structuur als A visit form the good squad, of Black Box, haar verhaal bestaande uit tweets. Egan is een schrijfster die elke keer iets anders probeert. En ja, dan kom je ook weer eens terug op bekender terrein. Maar valt de roman daardoor tegen? Helemaal niet!
Jennifer Egan - Manhattan Beach | vert. Arjaan en Thijs van Nimwegen | paperback, 464 p. | 1e dr. De Arbeiderspers