Tag: Stephan Enter

‘Kan Stephan Enter zichzelf overtreffen?’, vroeg boek­handelaar­ster Grietje Braaksma zich af bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel. ‘Ja, dat kan hij met dit boek,’ gaf ze zelf het antwoord. Alleraardigst natuurlijk, zo’n compliment, zeker als het met de kenmerkend enthou­sias­­­meren­de toon van mevrouw Braaksma wordt gegeven, maar welbeschouwd ligt er toch een rare vooronderstelling aan ten grondslag. Waarom zou een gewoon goed boek niet voldoende zijn? Waarom moet Pastorale beter zijn dan Enters vorige roman Compassie? Toen dát boek uitkwam, waren er ook weer critici die het naast voorganger Grip legden. Waarom zou je een nieuw boek toch meteen willen vergelijken met de rest van iemands oeuvre? Lees verder “Over Pastorale is zo veel méér te zeggen”

Hoe het begon? Met een foto. Die ogen, die lach, een stralend gezicht op een datingprofiel. Na de eerste date weet Frank het: Jessica is bijzonder. Geen moment heeft hij zich verveeld met haar, ze hadden nog uren door kunnen praten. Werd hij zich bij andere vrouwen al snel zelfbewust, zag hij zichzelf zitten op een date, een rol spelen – deze keer niet. Meer dates volgen. Alsof Frank van een fee een wens mocht doen was het, en hij wenste de liefde van zijn leven te ontmoeten. En toch zit het niet helemaal goed tussen hem en Jessica. Alsof hij vergat erbij te wensen: ‘en te houden’. In het kort is dit wat Frank van Luijn overkomt in Stephan Enters roman Compassie. Lees verder “De andere tragedie van het leven”

Een oeuvre hoef je niet op volgorde te lezen. Het werk van Stephan Enter las ik door elkaar en nu pas kwam ik toe aan zijn debuut Winterhanden. En eigenlijk kun je deze verhalenbundel ook perfect als laatste lezen, want als je zijn andere werk kent, herken je veel wat in latere boeken terug zou komen. De zes verhalen worden bevolkt door jongens, soms nog kinderen, soms iets ouder. Het zijn wat ongeduldige types, een tikje snobistisch, betweterig ook – Frank van Luijn uit Compassie is de volwassen oom in deze familie van Enterpersonages. Lees verder “Opmerkzame types”

Bijna veertig, geen vaste relatie: Frank van Luijn probeert eens wat uit en schrijft zich in bij een internetdatingsite. Op de eerste pagina’s van Stephan Enters nieuwe roman Compassie leren we hem kennen als een beetje een eikel. Een figuur dat uitermate tevreden met zijn leven en vooral zichzelf is. Geen vastigheid, veel vrouwen. ‘Wanneer ik een glas te veel op heb, spreek ik niet over relaties, maar “affaires”, en ventileer ik de dijenkletser dat het woord huwelijk in het Nederlands op slechts twee woorden rijmt, te weten gruwelijk en afschuwelijk.’ Zo’n man dus. Gaandeweg het boek echter, laat Stephan Enter het beeld van Frank langzaamaan kantelen, waardoor je als lezer misschien moet heroverwegen met welk personage je het meest compassie moet hebben. Lees verder “Compassie: wéér een goed boek van Stephan Enter”

De grootste ontdekking die ik de laatste jaren gedaan heb in boekenland is Stephan Enter. Niet dat ik daar de eerste in was – verre van dat – want Grip was eind 2011 mijn eerste kennismaking. Maar wat een schrijver toch; meteen ook ander werk gekocht. Het leek me een onmogelijkheid dat Enter slechte boeken schrijft.  Later kwam ik erachter dat Grip niet het eerste was dat ik ooit van hem las. In een nummer van Tirade had ik namelijk jaren daarvoor al een kort verhaal gelezen. Waar het precies over ging, dat herinnerde ik niet meer zo goed, maar dat ik het behoorlijk matig vond, stond mij nog wel bij. Dat korte verhaal bleek een hoofdstuk te zijn uit Enters roman Spel. Met enige aarzeling begon ik aan de hele roman Spel. Lees verder “Herinnering”