Onverwacht onthutsend

Over De weg naar zee van Elke Geurts

elke geurts de weg naar zeeHoe je je kunt vergissen bij een eerste indruk. Het gebeurde me bij de eerste pagina’s van De weg naar zee van Elke Geurts. Dat boek kwam even tussendoor. Kon ook makkelijk: nog geen 160 pagina’s, vrij ruim gezet. Ook het verhaal leek prima voor even tussendoor. Tessa loopt met haar dochter in de bolder­kar door de duinen naar zee. Ondertussen lees je haar gedachten en blijkt ze nogal perfectio­nistisch te zijn. Geurts laat net genoeg afstand tot haar personage om je – nou ja, mij – dit al helemaal fout te laten zien gaan. ‘Die gaat zichzelf nog tegenkomen,’ dacht ik in het begin. Ik ging er eens goed voor zitten.

Jaloezie

Het lijkt allemaal zo onschuldig, een duinwandeling. Jeugdvriendinnen Tessa en Gina zitten met hun beider dochters Summer en Milja een week in een vakantiehuisje in de Schoorlse duinen. Gezellig bijpraten nadat ze elkaar een tijdje uit het oog verloren waren. ’s Avonds wijn en chips. Maar met kleine opmerkingen hier en daar maakt Geurts al snel duidelijk dat dit geen onbezorgd weekje wordt.

Hun hele leven zo ongeveer liep synchroon: zelfde school, zelfde woonplaats, ze trouwden in hetzelfde jaar en kregen in hetzelfde jaar kinderen. ‘Tessa was nu een jaar gescheiden. Gina nog niet. Daarin was Tessa haar dus voor.’ Aanvankelijk moest ik lachen om dat woordje ‘nog’. Tessa’s competitiedrift weergegeven in drie letters. Maar jaloers hoeft Tessa niet te zijn, verzekert Gina haar.

Waarom Tessa jaloers zou kúnnen zijn? Bijvoorbeeld vanwege Gina’s strakke figuur waar ze ogenschijnlijk niets voor hoeft te doen. Glas na glas drinkt ze, ondertussen gretig nog een handje buggles graaiend. Tessa eet er niet van, gooit haar glas ongemerkt leeg tussen de planten. Bijvoorbeeld vanwege Milja, de zevenjarige van Gina die naar de plus-klas mag. Voor haar eigen dochter Summer is dat niet weggelegd. ‘Je hebt een geweldige dochter, weet je dat wel?’ Ja, antwoordt Tessa, dat weet ze wel. Maar toch. Als ze zelf maar slank genoeg is, dan misschien… Als ze ook zo’n knappe dochter had, ja dan…

Onthutsend

Hoewel ik eigenlijk vind dat het niet erg zou moeten zijn om een boek te lezen waarvan je de plot al kent, wil ik niet te veel meer van De weg naar zee weggeven. Wat dit boek deels zo goed maakt is hoe Elke Geurts beetje bij beetje meer weggeeft over Tessa. Maar net als je denkt ‘Ah, daarom!’ blijkt er weer meer achter te zitten. Ongeveer halverwege het verhaal, in een langere terugblik, laat Geurts haar lezer ineens kijken in de peilloze diepte van Tessa’s angsten en pijn. Die wandeling door de duinen naar zee heeft niets onschuldigs meer.

Welbeschouwd was het natuurlijk hoogst naïef van me om te denken dat Geurts er zo’n simpel, enkelvoudig verhaal van zou maken. Na Ik nog wel van jou had ik beter moeten weten. Ondertussen zat ik allang niet meer lekker achterover op de bank. Ik las, voorover gebogen, haast ín het boek. Bij de laatste pagina’s hoorde ik mezelf hardop ‘NEE!’ roepen. De weg naar zee bleek niets minder dan een zeer onthutsend verhaal. Het is steengoed. En onthutsend.

Elke Geurts - De weg naar zee | harde kaft, 158p. | 1e dr. De Bezige Bij

2 gedachten aan “Onverwacht onthutsend”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Blijf op de hoogte