Ik heb het al enige tijd, maar nog nooit echt in gekeken. Wel de foto’s bekeken natuurlijk. Het lezen 
van het derde deel van Reve’s biografie deed me het het nu wel lezen. Niet alleen omdat het in tegenstelling tot de boeken van Maas lekker dun was, maar ook omdat ik toch wel benieuwd was naar de dagelijkse gang van zaken in huize Van het Reve – toen heette hij nog gewoon Van het.
Huize Het Gras is verschenen als catalogus bij de gelijknamige fototentoonstelling uit 2010. Het boek toont een flink aantal foto’s van Reve – al hebben Teigetje en Woelrat er nog veel, veel meer gemaakt. Naast de foto’s staat een bijschrift; soms verklarend wat we zien, soms meer een algemene herinnering. En wat zien we? Reve aan het werk – vooral dat. En met aan het werk bedoel ik: Reve aan het klussen. Want dat huisje in Greonterp behoefde nogal wat aan reparatie en verbouwing. En dat levert mooie foto’s op. Natuurlijk, de geposeerde auteursfoto’s gemaakt door Raviez of Mentzel zijn ook prachtig, maar op een andere manier. In Huize Het Gras staan, als ik het oneerbiedig zou zeggen, kiekjes: veelal niet geposeerd, maar gewoon Reve midden in zijn activiteit. Buiten, ongestreken broek en een grote pet op, druk in de weer met cement. Of gewoon ‘bezig’ in of om het huis.
Behalve herinneringen ook citaten van Reve. De herinneringen zijn warm: Reve’s vaste uitdrukkingen en gewoontes worden mooi beschreven. Maar af en toe, bijna terloops, blijkt ook wel dat het lang niet altijd makkelijk was. Reve die altijd weer dezelfde wandelingen buiten wil maken: ‘Geen verrassingstochten alsjeblieft’. En tijdens zo’n wandeling kijkt hij ook niet om zich heen. Hij ‘oreert, fulmineert en komt opgeknapt weer thuis,’ staat er dan – vermoeiend, lijkt me! Ook laat Teiger alle uitbarstingen van Reve over zich heenkomen. Een keer reageert hij geërgerd en meteen ontsteekt Reve in razernij en bijt hem in zijn hand.
Deze herinneringen van Teigetje en Woelrat zijn boeiend en maakt benieuwd naar het veelomvattender Ons leven met Reve. Afgelopen vrijdag ben ik erin begonnen. Dezelfde avond in de krant deze column van Frits Abrahams. Inderdaad: heb ik er spijt van? In het geheel niet.
in: NRC Handelsblad, 25 januari 2013