In een vloek en een zucht heb je het uit, het nieuwste boek van Dimitri Verhulst, Kaddisj voor een kut. En nu we het toch over een vloek hebben: wat een titel zeg! Ik ben er niet door gechoqueerd maar erg mooi of goed vind ik hem niet. Net als deze erg korte roman (160 kleine pagina’s, grote letter) overigens. De reden dat ik dit boekje wel heb uitgelezen: het was al uit voor ik normaal gesproken op een punt kom waarop ik een boek besluit niet uit te lezen.
Ander werk van Verhulst heb ik niet gelezen (wel een film gezien, maar dat telt niet); hooguit ken ik hier en daar een losse flard of zin als ‘God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen.’ Voor zover ik dus weet is Kaddisj voor een kut niet de eerste keer dat Verhulst hoog en laag, schoon en voos, religie en blasfemie met elkaar verbindt. Maar eerder gehoorde fragmenten vond ik leuk, in dit boek wekte de stijl van Verhulst vooral ergernis op. Misschien ben ik inmiddels aan zijn trucje gewend, misschien is Verhulst ook wel niet zo grappig als ik dacht. Lees verder “Om het netjes te zeggen: niet zo’n heel goede roman”