Literatuur en Twitter: een vruchtbare combinatie? Is literatuur geschikt voor het kortademige Twitter? Nu bestaan er natuurlijk (ultra)korte verhalen. Die zouden met gemak op Twitter kunnen, zeker Hemmingways beroemde six word story: ‘For sale: baby shoes, never worn.’
Maar hoe zit het met langer werk? Penguin heeft er zo’n boekje van, genaamd Twitterature. Literaire klassiekers worden in een aantal tweets samengevat. Best een aardig idee, maar het resultaat is een beetje flauw. Daan Heerma van Voss ging een stap verder. Hij vatte zijn roman Zonder tijd niet samen op twitter, maar kwetterde de tekst integraal door. Of dit het leesplezier verhoogt, weet ik overigens niet – het zal wel lang duren.
Jennifer Egan pakt het anders aan. Als @Egangoonsquad is ze bijzonder weinig actief (ze verstuurde slechts een handvol tweets), maar schreef wel een kort verhaal ‘exclusief’ voor Twitter. Het verhaal ‘Black Box’ is weliswaar ook in The New Yorker gepubliceerd, maar zal niet in boekvorm verschijnen: het is echt bedoeld als twitteratuur. En belangrijker: Egan heeft bij het schrijven telkens Twitter voor ogen gehouden. Ze wilde geen goede zinnen schrijven, maar goede tweets. Wel atypisch voor dit medium: ze heeft veel zitten bijschaven, terwijl Twitter vooral een medium van spontane berichten en reacties is. Maar Egan schrijft dan ook literatuur. Of deze tweets bij elkaar een mooi verhaal worden, weet ik nog niet: ik ga het verhaal in tien avonden lezen – oorspronkelijk werd het ook over even zoveel avonden getwitterd.
Dit zijn dan voorbeelden van hoe literatuur Twitter wordt, maar andersom kan ook. Twitter wordt literatuur. Zoals K. Schippers de poëzie op straat vond met zijn ‘Adressen’, zo kun je haar ook op Twitter vinden. VPRO smaakmaker Tim den Besten ontdekte de poëzie in de hashtags van Lieke van Lexmond. Alleen de hashtags, geen tweets. Context zonder tekst, maar je mist niets. De hashtags alleen zeggen genoeg.