Bijzonder geslaagd experiment

Black BoxHet mocht geen experiment worden. Een verhaal via Twitter moet meer zijn dan gewoon een verhaal zin voor zin tweeten. En dus schreef Egan – ze werkte er, met tussenpozen, een jaar aan – een serie tweets die bij elkaar een verhaal vormen: Black Box. Ze schreef het in een Japans notitieboek met acht vakjes per pagina, ieder vak net groot genoeg voor de 140 tekens die een tweet groot mag zijn. Zo te werk gaan is wel degelijk een experiment – een geslaagd experiment mag ik wel zeggen.

Ik heb het verhaal niet in een keer gelezen, maar verspreid over tien dagen zoals het in eerste instantie via Twitter verspreid gepubliceerd werd. Je moet je een beetje beheersen om niet alles in een keer te lezen, maar dat loont wel. Wie het in een keer leest, zou het misschien te snel zat zijn. Je merkt bij het lezen echt dat het verhaal als tweets geschreven is. Het zijn geen zinnen in een verhaal met afwisseling tussen lange en korte, zinnen met handeling, beschrijving en dialogen; het zijn stuk voor stuk tweets die ook los van elkaar overeind moeten blijven staan – oneliners haast.

Jennifer-Egan-plan-for-Black-Box-2012-a-story-for-twitter-in-140-charactersWie het gedoseerd leest, kan het gewicht van iedere tweet aan. En ook los van het ‘gewicht’ van iedere tweet merk je dat Egan heel bewust voor Twitter heeft geschreven. Gedurende een uur kwam er iedere minuut een nieuwe tweet; vaak is een nieuwe tweet een reactie op de gedachte uit de eerdere:

“What was he like, your husband?” may be anwered honestly.

“From Africa. Kenya” will satisfy your whish to talk about your husband.

“Black?,” with eyebrows raised may indicate racism.

“Yes. Black,” in measured tones, should deliver a gentle reprimand.

“How black?” suggests that it did not.

Vrouw met een missie

Zo neemt Egan je mee door haar science-fiction spionageverhaal. De spionne om wie het draait heeft bijvoorbeeld opname-apparatuur in haar oor en fototoestel in haar oog. Haar missie is om informatie te verzamelen over een ‘Designated Mate’ maar waarom of waarvoor weten we niet – doet er ook niet zo toe. De tweets zijn veelal een herinnering aan Black Boxhaar training of haar gedachten bij wat er gebeurt. Je moet de berichten misschien wel beschouwen als notities in een log-file – wat meteen ook de titel uitlegt.

Al je verhalen via Twitter moet je zeker niet willen, maar in dit geval sluiten vorm en inhoud erg mooi op elkaar aan. Black Box is dan ook echt iets anders dan een gewoon verhaal, maar dan op Twitter –  precies zoals Egan zich had voorgenomen. Ze heeft het medium goed weten te gebruiken. Missie geslaagd.

 

Jennifer Egan – Black Box
The New Yorker, 606 tweets

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Blijf op de hoogte